مظاهری که بخوبی می‌دانست گلوگاه بسیاری از تشنج‌های اخیر، ناشی از موضوع تولیت و همچنین مسایل پشت پرده نمایشگاه چاپ و بسته‌بندی تهران است، انگشت تاکید بر نقطه حساس فعل و انفعالات چندماهه اخیر گذاشت و بنوعی یکی از برنامه‌های آیندۀ اتحادیه را نیز مدیریت نمایشگاه و بازگرداندن قطار نمایشگاه چاپ و بسته‌بندی تهران بر روی ریل اصلی آن اعلام کرد.

اما چرا نمایشگاه چاپ و بسته‌بندی تهران از اهمیت بالایی برخوردار است.

نمایشگاه بین‌المللی چاپ و بسته‌بندی و ماشین‌آلات وابسته یکی از معتبرترین نمایشگاههای تخصصی منطقه بحساب می‌آید و درصورت مدیریت صحیح و مبتنی بر اصول کارشناسی می‌تواند بعنوان یکی از برندهای نمایشگاهی خاورمیانه مطرح شود. بازاریابی بین‌المللی، طبقه‌بندی علمی، تامین حداقل امکانات استاندارد نمایشگاهی از مواردی است که می‌تواند به تثبیت موقعیت این نمایشگاه کمک نماید.

اما بدلیل تعدد و تنوع متولیان و ترجیح وجهه اقتصادی و مالی نمایشگاه به وجهه تخصصی آن موجب شده تا این نمایشگاه به محلی برای کسب درآمد تبدیل شود و اعتبار و حیثیت ملی و تخصصی آن بکلی فراموش گردد.

آنچنان که پس از تقاضای اتحادیه چاپخانه‌داران تهران مبنی بر تولیت این نمایشگاه، به یکباره موضوع تداخل صنفی مطرح و پس از گذشت بیست و دو سال از تصویب آئین‌نامه تاسیس و نظارت بر چاپخانه‌ها و واحدهای وابسته، ماجرای تداخل صنوف لیتوگرافی، چاپ و صحافی کشف می‌شود.

براساس ضوابط جاری کشور اجازه برگزاری نمایشگاههای صنعتی بعهدۀ سازمان توسعه تجارت بوده و هریک از استانها نیز به تناسب نیاز و ضرورت نسبت به صدور مجوز برگزاری نمایشگاههای صنعتی در استان متبوع خویش اقدام می‌نمایند. ازجمله نمایشگاههایی که همه ساله مجوز برگزاری آن توسط اداره کل امور ترویج سازمان توسعه تجارت صادر می‌گردد، نمایشگاه بین‌المللی چاپ و بسته‌بندی و ماشین‌آلات وابسته است.

این نمایشگاه بدلیل آنکه تنها نمایشگاه مرتبط با حوزه چاپ و بسته‌بندی است همواره محل مناقشه بسیاری از ذی‌نفعان بوده است. شاید اگر انحصار برگزاری این نمایشگاه مانند سایر نمایشگاههای مشابه (ساختمان، مبلمان، صنایع غذایی و ...) شکسته می‌شد و یا اجازۀ برگزاری نمایشگاههای تخصصی دیگر ازسوی سازمان توسعه تجارت صادر می‌گردید، امروز کمتر شاهد کشمکشهای بی‌ثمر بودیم، اما آنچه در حال حاضر می‌بینیم منازعۀ بی‌سرانجامی است که منجر به بروز بداخلاقی‌های صنفی شده و هر از چندگاهی در قالب‌های مختلف ظهور و بروز می‌یابد.

ازسوی دیگر عواید مادی نمایشگاه برای برگزارکنندۀ آن، چنان چشمگیر است که بسادگی نمی‌تواند از آن چشم‌پوشی کند و برای حفظ این سود مطمئن حاضر است از هر بهانه‌ای ولو به قیمت متشنج کردن صنف چاپ و طرح موضوعات بی‌پایه تداخل صنفی نیز استفاده نماید. با یک حساب سرانگشتی و براساس آمارهای ارایه شده ازسوی متولیان برگزاری نمایشگاه می‌توان حدس زد که فضای نمایشگاهی 13500 مترمربع سالن‌های داخلی و 1500 مترمربع سالن خارجی حداقل گردش مالی بیش از پنج میلیارد تومان را برای گردانندگان به ارمغان می‌آورد و سود حاصله بدون هیچ تلاش مضاعفی در اختیار مجری نمایشگاه است. حال اینکه سود موردنظر با چه مکانیزمی بین اتحادیه‌های تخصصی توزیع می‌شود، امری است که باید توسط مراجع ذی‌ربط بررسی و پاسخ داده شود.

واقعیت اینست که اتحادیه چاپخانه‌داران بعنوان بزرگترین اتحادیه صنفی کشور که مخاطب اصلی این نمایشگاه است، تاکنون کمترین نقش را در برپایی، مدیریت و چگونگی نظارت بر منابع مالی نمایشگاه داشته است و خبرهایی که هر از چندگاهی به خارج از لابی نمایشگاه درز می‌کند، حاکی از آنست که به شکل منسجم و سازمان‌یافته‌ای از ورود این اتحادیه و تسلط آن بر ارکان مدیریتی نمایشگاه بیم و هراس عجیبی وجود دارد. بویژه آنکه در تیم جدید اتحادیه ، مدیران کاربلد و آشنا به اصول حسابرسی وجود دارند که به راحتی می‌توانند مو را از ماست بکشند.

حال باید منتظر ماند و دید، آیا وعدۀ کاندیدای پیشین و رئیس فعلی اتحادیه در محوریت اتحادیه چاپخانه‌داران در نمایشگاه چاپ و بسته‌بندی تهران به ثمر می‌نشیند ونمایشگاه، نگاه کاسبکارانه خودرا به نگاه علمی وتخصصی خواهد داد؟